VVAdmin

In de Servaoskerk, dao in ut portaol,
dao spreeke de Heilige doufstomme taol.

St. Pieter dae huurt get en zeet gaans verleege,
,,Ik gluif det hei iemes get heet laote vleege’’.

Antonius wuurt koet en zeet gans brutaol,
,,Iech hub niks gedoon en iech vind ut ein schandaol’’.

Franciscus steit achter aan tege de roete,
,,Iech weit nurges vaan, iech haauw mich te boete’’.

Canisius dee zeet: ,,Iech heb niks gedaon;;,
man hat geschosse meint hae te verstaon.

Manulfus wuurt vaals, dach det me um zoe verdinke,
,,Dach geer nondejui, dat iech heej staon te stinke?

Br. Simplicius

Eine kiér is ut de letste kiér . . .

We zoote op enne groëten houp slaaimande die in `t Haanemaer opgeslage ware, toen ik taege mien kammeräödjes zag det ik nog lever gen verkansie had dan daen oorlog. Det waas de veerde augustus 1914 en, ofschoeën weej `t zelf neet wiste waat `t waas, we veulde ôs toch neet op ôs gemaak en hadde gen zin um te gaon speule. Det waas maar ein paar daag en dan waas `t weer hièl gewoeën, teminste vur ôs.

`s-Woensdaags- en `s-Zaoterdaagssmiddaags ware weej weer aan `t staeke of stoeke of knud aan ut scheete en trokke we weer nao de hei en nao de grens. Maar we meugde der neet euver, nao Hearinge, Straole of Kreekenbeck. Dao stônde nôw euveral Pruuse soldaote mit helme en gewaere, en dao meuse weej niks van hebbe.

Allein later, wie d`r euver de grens neet vuuël mièr te kriège waas, meugsde dich weer d`r euver aste teminste wat spek, bukvet of bôtter in de tes hads, maar det meugde weer neet van de Hollandse kemieze en zoë waas dan ut smoekele gebaore.

Eederein verdeende nôw cente zat. De groeëte met huip en de kleine met ein paar grosse, en die letste ware weej.

We meugde det waal neet van thoeës en van die Hollandse kemieze, maar eine kièr is `t de letste kièr gewaes. Det waas wie we met ein paar pônd bukvet de grens euver ginge. Bukvet det waare van die plate plat hard vet met groeëte roeëje letters B.U.K. op den umslaag gedrök.
Daen daag waas `t heit, wie we beej den Duitsen boer binnen kwame, de helf van `t harde bukvet tösse de bôksepièpe waas weggeloupe. Maar daomei waas ut nog neet aafgeloupe.

`s-Zaoterdaagsaoves, wie ik mich aan ut verschuuëne waas en mien haemp had oeëtgetrôkke, hoort ik opens mien mooder zegge: ,,Waat hebs dich nôw gedaon?’’ Mien haemp waas roeëd en mooder dach det `t blood waas, maar toen ze baeter keek, stônde dao dreej groeëte roeëje letters B.U.K.* op mien haemp aafgedrök. Det had de hets gedaon, maar die roeëje letters die ik `s-anderendaags nog op mien vot nog veulde, det had mien mooder gedaon . . . .*( is ) Bereid Uit Klapperolie

Piet Stroeken 1944 Vught

Och wie einzaam bin ik en verlaote,
neemus kint mich of wit wae ik bin.
Ik loup door het land en langs straote,
’k zoel gaer zinge maar ’k weit gen begin.

In mien hert kriet ein leedje van leefde,
van verlange nao wat ik bemin,
oèt de plaats wao ik ens bin verdreve,
oèt de stad wao ik idderein kin.

In de aouvend allein in gedachte,
is ’t duuster, mienen beste vrind,
dan dink ik in dònkere nachte,
aan mien vrouw en mien hoès en mien kind.

En dan huur ik verlaore in traone,
weer ein stum die van Venlo zink,
oèt de plaats wao ik ens bin gebaore,
wao de hand van mien mooder,
de hand van mien mooder wink.

Mathieu Cornet

Fragment genaome oèt ein klassiek gedich van Math. Cornet,
getiteld ,,Flujas’’, wao in de schrièver verteld euver de
stichting van de stad Venlo door Flujas en Guntruud, anno 65 jr. n. Chr.

,,Heej blièf ik’’ zaet Flujas inens,
De knots in de huuëgte gehaeve
,,Heej waere ôs hutte gebouwd,
Heej zulle de Bructere laeve!’’.

In `t zand, ein druuëge landouw,
Temidde van wieje moerasse,
Beschermp door vuuël krachtige buim
En andere forse gewasse . . .

Dao make de Bructere halt
Um ein dankleed tot Wodan te zinge,
En de nach ônder wakende maon
In zörgeloëze rös te verbringe.

Dae nach in verkwikkende slaop,
Haet Guntruud, de zaachte, de blônde,
Inens veur dit prachtige land
Ein nieje benaming gevônde:

,,`nen heuvel, umzoump door moeras,
Ein loeë, door venne umgaeve,
Dus Venloeë zal heite dees plaats,
Dae naam zal nao ieuwe nog laeve’’

Frans Pollux

De kins wachte, de kins haope
De kins doéme det ’t lök
In gedachte, kinse slaope
Maar ’k lig wakker op de rök
’k Kiék oorelang nao detzelfde rotbehang

\\’k Huur allein maar
Dich kriegs hölp van d’n tiéd
Jông, d’n tiéd sleip dich d’rdoor

Maar wie langer, wie groëter de spiét
En alweer ein volgend oor
’t Is neet det ik dich iets verwiét
Maar ’k bin waekelangk d’n tel al kwiét

\\Hald mich ens vas en dan luetse mich pas
As ik alles vergaete bin los
En bin stil of zeg zaach:
’t kump good,
wievuul daag ’t mich auk kos

\\Aai mich en zing,
zing zoë leef det ik dink
Aan det zinge,
allein aan dien stum
En dan zweef ik zoë mei
Op dien leedje en drei mich
noéits miér um

\\Alle jaore, al ôs eige kefeejs
In Dublin, Gent en thoés
Alle waore, en waas dich met eur dees

\\En ed’re harde voés
Die veul ik nog maar leever toch
Vergoot ik alles noow
Zien d’r kleure?
Zien d’r maedjes?
Zien d’r kroege waose bis?
En sorry veur die bleude bloomeblaedjes
Die ligge op dien kis
Ik gaon neet mei, ’k waer leever ald
Umdet ik van ’t laeve hald…

Math Kerbosch

Wie Flujas pas getrouwd waas,
Toen zag zien vrouw ,,zeg Fluu,
Weej gaon vanaovend danse
`t is kermis in Genuue.

Dich steis altièd zoë veerkant
Met twië bein op de grônd,
Det zal dich zeker good doon,
Zo`n welske in ut rônd.

Maar Flujas zag beteuterd:
,,Ik wil gaer danse schat,
Maar ik heb al zeeve waeke
Genne cent soldei gehad.

`t is dao in Roëme dondere,
Inflasie schrief de krant
De wets waat det beteikent:
Gen cente beej de hand.

Gen cente, gen soldaote,
Ik schei d`r nôw mit oèt,
Ik gaon lever gerdeneere
En trek dit pekske oèt.

Ik gaon ein land ôntginne
Doeën beej de groëte hei,
Ik gaon kômkômmers paote,
En selderie en prei.

As `t waer ein bietje meivelt,
Dan kriege we hièl vuuël werk
Weej bringe dan ôs greunte,
Wies in Kölle aan de kerk

Mien Meelkop

Os Stadhoes

Dich bis ein stökske van òs zelf
dich, waerdig, ald stadhoès;
róndum dien iëwe-alde moore
veule weej ós toès.

Dich bis ’t hert, ’t middelpunt,
de ziël van gans ós stad;
in ’t Venloos hert hebs dich altièd
ein iëreplaats gehad.

Róndum dich kwame weej beejein,
in leef, in leid, in rouw;
dich steis dao veur òs as ein beeld
van noëts gebraoke trouw.

Dich bleefs dao stief en statig staon;
auk ónder t vraemp bewind
hebs dich dien ech gezich getuind,
van begin tot ind.

Me haet dich in d’n alden trant weer
opgeknap, wie niej,
en daomit laefde volop mei
de ganse börgerie.

Nów steis dich innerlik verjóngk
weer dao in alde prach;
God gaef des dich bewaard meugs blieve,
auk veur ’t naogeslach.
Mien Meelkop, Wao ut hert van vol is…. 1982

Leny van Gennip-Clerx

Dit is ein legénde
Van hiël lang geleeje
Toen kwaam eine ridder
Op zien paerd aangereeje
`t Waas in november
De wind dae waas zoor
Ziene mantel waas werm
Umdet `t al vroor!

Maar `t hert van dae ridder
Waas werm en hiël erg groët
Hae had nog kômpassie
Mit minse in noëd
Wie hae, langs de waeg
Einen baedelaer zoog,
Dae op de stoep
Te verozele loog,

Hôngerig en krank
In waat schaemele lômpe
De bérvese veut in
Verschravelde klômpe,
Zwaak en ermeujig
Toet niks mièr in staot,
Dreef dét, um vanzelf
Nao dae nobele daod!

Martinus dae stapde
Gewoën van zien paerd,
Hae treuzelde neet
Maar pakde zien blinkend zwaerd
En sneej ziene mantel
Persiès in twië stökke
Toen goof hae de helf
Aan dae man mit zien krökke!

Det offer van leefde
Kwaam rech oèt zien hert
Hae deilde dae mantel
Zônder pien, zônder smert.
Door daen daod aan de
Ermste der erme gedaon
Kwaam Martinus beej God
In de guns te staon.

En door ôs, wuërt hae as
Sinter Merte verièrd
Hae haet door zien veurbeeld
De minse waat gelièrd.
Ônthalde weej dit,
Det auk weej in ôs laeve
Lière te deile en
Lière te gaeve!

Marieke van Venlo 1948

De Wederopbouw haet ’t drök mit huuzer repareere
en eeder zük als ’t lök daovan te profiteere.
,,Marie’’, zag mooder, ,,dink d’raan veurdet die kaerels gaon fiete,
vraog dich waat verf en laot ze dan de kelder auk nog witte . . .’’
Toe streek Marie zich euver zien haor en zuchde: ,,Det is al klaor . . .’’

D’r woord geaaid, gepaaid, geplek en hièl waat verf verstreke,
al stònd det auk neet in ’t bestek, dao woord neet nao gekeke.
Tot zelfs de controleur met tasch en ronde roeije wange,
vroog hièl verleef, ,,Waat dunk òch, as weej baove auk ens gaon behange?’’
Toen streek Marie zich euver zien haor en zuchde: ,,Det is al klaor . . .’’

Sjeng kwaam oèt deens en zag: ,,Marie, laot òs nòw same trouwe,
ik zal veur òs . . . en waat nog kump, ein aardig nestje bouwe.
Dit nestje wuurd dan mien paliès en dich mien keuninginne,
d’n ingel van mien paradiès, zal ik maar alvas beginne . . .?’’
Toen streek Marie zich euver zien haor en zuchde; ,,Det is al klaor . . .’’

Refrein:
Det haet daen dònkere stucadoor oèt Friesland al gedaon,
dae is galant en beej de hand, en haet mich d’rek verstaon.
Dae lange dònkere stucadoor is eine leuke vent,
dae is zoë knap en is zoë rap,
en kint zien vak patent.

door Mien Meelkop

beej ôs in `t häöfke, achter `t hoès
dao zien der twië aan `t bôchte
ik had det maerelpaar verdach
det die beej ôs wat zôchte

dae roëzebaum, dae steit zoë vol
in al zien prach te bleuje
dao kôs, zoë dach ik stiekum
nog waal wat miër oèt greuje

nôw kièk ik vol verwachting
want `t kan neet lang mièr deure
dan geit t`r in dae roëzebaum
beej ôs waat schoëns gebeure !