Verhaole en gedichte

Funs van Grinsven

Vree daalde neer,linte kwaam weer.
Völt blie ôs Venlose hert.
Vreejheid gebrach,zônnige lach,
Duit weer vergaete ôs smert.

Venlo det wit,en noeits vergit
Sint Merte, petroën van ôs stad
Sneej aaf zien kleid,tot offer bereid,
Venlo goof zien alde schat.

Refrein:

Venlo, mien ald,
Bleumkes oét puin gaon weer bleuje
`t trouwe hert geit weer greuije
In ôs alde stad.

Venlo, mien ald,
Dien kinder hebbe getreurd.
Toch zingk weer, ôs stad van plezeer
`t Leid is gauw verkleurd.

Winter 1945

F. Janssen

Vanoet Steyl kwaam Tante Góndje
Nao de stad -’t is ierlik waor-
Gans te voot. ’n Kemmelkundje
Waas ze nog mit tachtig jaor.

Ziejen bloès en golde ketting,
Kepothudje op de kop,
Kallebeske, zwarte haasse.
Jao, ze stónd d’r kranig op!

’n Parapluu veur raegenbuuje
Noom me door de bank neet mei.
En van eine raegenmantel
Had me toen nog gen bezei.

Och waat waas d’r vuuël te kièke,
En zoeë schoeën, det mót gezag.
Wie ’t dan ouk begós te siebele,
Had ze det gaar neet venvach.

Maar kordaat sloog Tante Góndje,
Zich de rok euver de kop.
Want det waas zoeë eur gewuuënte,
Maar heej veel det dalik op.

Zó’n paar jónges kwame naeve,
Zeker van de schoeël, wat laat,
Keke lachend, repe plaogend:
“Vrouw, dien vötje det wuuërt naat!”

Maar slaagvaerdig zag ós oudje:
“Och, mien vötje naat, det maag!
’t Is ald, jóng, maar mien hudje,
Det heb ik pas viertieën daag!”

’n kersleed van Frans Boermans

De herderkes van Bethlehem,
van `t wônder euversteur . . .
die kwame beej ut stelke aan
en boensde op de deur.

Sint Jozef makde zutjes aop,
ze knielde op de grônd,
Maria wônk eur doenderbeej,
de vinger op de mônd . . .

Ssst . . . `t kiendje sluuëp . . .

In `n erm land, dao kriet ein kind
`t kump maar neet in slaop,
zien mooder haet gen aete mier,
gen toekôms en gen haop.

God, gaef det gans de waereld gauw,
de waeg nao `t kiendje vindt,
en de mooder strakkes dankbaar zaet,
vol leefde veur eur kind . . .

Ssst . . . `t kiendje sluuëp . .

De waereld vandaag,
det dreunt en davert van `t geweld . . .
en `t schient waal of allewiels,
gen kinderlaeve telt.

Gelökkig maar det minnig mins
de haop nog altièd haet,
det wièsheid ens toch euverwinne zal,
en gans de waereld zaet . . .

Ssst . . . `t kiendje sluuëp . . .

De mins van de moderne tièd,
dae gunt zich maar gen rös,
hae jakkert daag nao daag maar door,
op geld en good belös.

`t waas zoë good as hae weer ens,
de waeg nao `t kiendje vônd
en dao tot rös kwaam en fluustere kôs,
mit de vinger op de mônd . . .

Ssst . . . `t kiendje sluuèp . . .

Op mezièk gezat in 1982 door Niels Hausgaard en Jan Theelen

Karel Haanen oèt 1967

Ik hald van dich, mien Venloos plat
Al van mien kinderjaore,
Det ik altièd heb leef gehad
En groët met bin gewaore.

Dich bis zoë sappig, schoën en waor
Zoë degelik en duchtig
Dien klanke klinke kloek en klaor
Zien rièk aan kleur en kluchtig.

Dien zangerige, zuuvere, zaachte stum
Kan brölle, bruùse, brômme
Duit schrijnend schriëwe, schrikke, um
Dae dich te nao wult kômme.

Dien rake, rièke, rônde taal
Zoë leuk beej ´t moppe tappe
Is vaere van te zien banaal
Vol grille, grolle, grappe

Dich lachs zoë lollig, leuk en leef
Stels priès op prônk noch prale
Dae lach, dae um dien lippe zweef
Dae is neet te betale

Dien taal, beschaaf en schitterend schoën
Van humor ein doorspekte
Is ein parel aan de kroën
Van Limburgs dialecte.

Den echte volbloed Venlonaer
Dae aan zien taal gehech is
Hae sprik dich altièd aeve gaer
Zelfs as hae jaore weg is

In waat veur land, in welke stad
Hae woënt of is gezaete
Hae zal as eine twiëde stad
Zien Venloos net vergaete!

Wannièr ein maedje heej verkiert
Met ein van ôs soldaote
Het ièrste waat het um dan lièrt
Det is um dien plat te praote.

Zien Venlonaere op ´t waereldrônd
Wao dan auk beejein gezaete
Zeej zien, zoë bliek oèt eure mônd
Eur Venloos neet vergaete.

Maar wao me op zien bes dich huurt
Wao´s tich ut meis in tel bis
Det is in ein of andere buurt
Wao ´t laeve smeis waat fel is.

Dao sprik me dich zoë lekker mals
Zoë ech um van te smölle
Dao klinks tich smakelik ônvervals
Um waordebeuk te völle.

En auk in ôzze tuindersstand
Is vuuël van dich te lière
Dae haet aan dich zien hert verpand
En helt dich hoëg in ière

Veur ´t Hollands is dao gen gevaor
Verbastering nog minder
Dao geis dich euver, jaor op jaor
Van vader op de kinder.

Het duit mich leid det ik ut zek
Toch zien d´r hoèsgezinne
Vergaetende dien dialec
Net doon dich neet te kinne.

Al klops dich dao ouk aan de deur
Of bels te nog zoë heftig
Dich bliefs òf vraemdeling veur eur
Ofwaal wat minder deftig.

Dao taegeneuver steit Goddank
Det tal van vraemde minse
Bekoord door diene moèije klank
Dich auk te lière winse

Zeej lache mit eur hièl gezich
Wannièr ´t eur zal lökke
Zich nao waat oefening, in dich
Verstaonbaar oèt te drökke.

Det Hollands, waat men heej dök sprik
Guf waal ens wat te dinke
´t kan zoë gemak, gewestelijk
Zoë dialectis klinke.

En of me dao auk taege vech
Sukses schient oètgeslaote
Want wae aan zien Venloos is gehech
Blie ´t leefste Venloos praote.

Sintermertes’ veugelke, haet ein hiel roeëd keugelke,
haet ein blauw stertje, hoepsa Sintermerte.
Vandaag is Sintermerte, morge Sinterkrökke,
Dan kómme die goje herte, die hadde zoeë gaer ein stökske,
’n Höltje of ein törfke in Sintermertes’ körfke,
Hout hout hout en ’s winters is ’t koud.
Hoera, hoera, wat hebbe die boere ein laeve,
Hoera, hoera, wat hebbe die boere ein pret !

En Mieke de Woep zoot op de stoep en leet d’r eine vlege,
Mieke de Woep zoot op de stoep en leet d’r eine gaon !
Hoera, hoera, wat hebbe die boere ein laeve,
Hoera, hoera, wat hebbe die boere ein pret.

Sintermerte kan neet kómme want dae haet eine krómme poeët,
En dao meug hae neet mit loupe anders geit daen erme doeëd !
Hoera, hoera, wat hebbe die boere ein laeve,
Hoera, hoera, wat hebbe die boere ein pret.

broeder Edgard

Lied van Onze Lieve Vrouw van Genooi

Naar ’t klein kapelken aan den stroom,
Uw heiligdom, zoo stil, zoo vroom
Maria
Gaan wij, wanneer wij droevig zijn,
Om zieledeed of lichaamspijn,
Maria
En ’t streelen van Uw lieven lach,
Veel zoeter nog dan lente dag,
In ons ten troost bij ’t bang beklag,
Maria

Naar ’t klein kapelken aan den stroom,
Bij middagbrand en avonddoom,
Maria
Gaan wij zoo licht van hart en voet,
En peinzen op den liefsten groet,
Maria
Die naar Uw minlijk aangezicht,
Bij ’t binnentreden als een licht,
Zal vliegen als een klaar gedicht
\Maria.

Naar ’t vroom kapelken, overhuifd,
Met loover, waar de wind mee wuift,
Maria
Gaan wij, de harten zwaar van dank,
En zingen lied-ren diep van klank,
Maria
Tot U, die door Uw moederbeë
In ons dat heimlijk wonder dee,
Een hart, met God en mensch in vreë !
Maria

Naar ’t vroom kapelken, onder ’t loof,
Waar ’t vinkje trillert, stroof aan stroof,
Maria
Gaat eenmaal duurt ’t kort of lang,
Licht ongedacht de laatste gang,
Maria
O ’t zoete lachen van Uw mond,
Waar Jesus zelf zijn troost in vond,
Verblijd ook ons ten leste stond,
Maria

Tekst : Broeder Edgard
Muziek: C. de Rooij
Uitgebracht : Venloos Vocaal Ensemble
EP 1981 Da Capo 8019

Karel Haanen oèt 1944

Venlo, wao ik bin gebaore,
Venlo, wao mien weeg ens stónd,
Wao ik doorbrach mien jónge jaore,
En vuuël vrindschap /óndervónd.

Venlo, dich Martinusveste,
Stad van Flujas en zien vrouw,
Venlo, stad mien allerbeste,
Zoëlang ik laef blief ik dich trouw.

Elke iëuw oèt dien verleeje,
– want dich bis al iëuwe ald –
Zaet mich, wie`s dich hebs gestreeje
Veur dien ièr en dien behald.

Kôste heej verscheije straote,
Of dien paorte, of de wal,
Kôste zeej mich maar ens praote,
Van beleg en euverval.

Neum me dich de letste tieje
Neet ut stedje van plezeer?
Men`ge stad die mier kan beeje
Kiek met aafguns op dich neer.

Toch kins te auk d`n erns van `t laeve,
`t is neet altièd joeks en lol:
In den noëd wits dich te gaeve,
Môt `t zien, mit handevol !

Leets dich zeen neet tal van jaore,
Dienen trouw aan ôs vorstin?
Is dich auk neet aangebaore,
Diene deepe godsdienszin?

Dao allein kins dich beej winne,
Dét toch mak dich hech en sterk.
Trouw aan God en Keuniginne,
Trouw aan Vaderland en Kerk.

Och, mien Venlo, hald dien zede,
Hald dien taal altièd in ièr,
Want det zien gen kleinighede,
En ze teikene dich zoë zièr.

Zörg det die neet gaon verlaore,
In gen doèzend jaor misschien.
Dan blief ik mit trots verklaore,
Eine echte Venlonaer te zien!

Marieke van Venlo 1948

Van alle maedjes die ik kin,
is Doortje nummer ein.
Ein bruudje, ech nao miene zin,
zoë fris as ‘ne fontein!
‘t is ein kind mit gölle lach,
en fleurig, slanke lien.
Ik druim van Doortje, daag en nach,
mien kleine keuningin!

Twië uigskes as van diamant,
zoë straolend en zoë klaor.
Ein kersemuulke, ech frappant,
as Amor’s pielebaog.
De wenkskes roaze, de krölkes blònd,
zien ganse waeze net,
dit maedje . . . eine sòkkerklònt,
is Doortje zien portret!

Waat is ein ruuëske zònder geur?
De hemel zònder blauw?
Waat is ein kechelke zònder veur?
Ein menke zònder vrouw?
Ik bin verleef van kop tot tiën,
ik veul mich zoè allein.
En altièd, as ik Doortje zeen,
zing ik veur um dit refrein:

Refrein:
Do-Do-Do-Doortje, aardig Floortje,
mit dien amandelzeut gezich,
mit dien figuurke en postuurke,
biste precies de vrouw veur mich!
Do-Do-Do-Doortje, laot dich kösse,
gluif maar gerös, det ik det kan!
Veur Dich allein mien hertje brand,
en blusse . . . kump niks van!

Frans Boermans

Wie de huzare nog in Venlo ware
Woeënde dao ein knappe maag.
As die soldaote, reje door de straote
Op dae schoeëne schölkskes-daag,
Dan stónd Merieke aan de deur te kièke,
Kleurde wie ein klaproeës in de zón.
Det is de ware, dachte die huzare
En dan zóng ’t ganse escadrón:

Refrein:
Aoh Merieke, leve schat
Allermoeiste maedje van de ganse stad
Zek mich as te van mich hils
Of des dich vanaovend met mich wandele wils.
As de klok sleit zeve slaeg,
Staon ik op ’t tumpke van de Pónniewaeg.
Ik bring dich ein buuske blome mei
Geplök op de Piottewei.
Ik bring dich ein buuske blome mei
Geplök op de Piottewei.

Wie die huzare weggetrokke ware
Woeënde heej ein joeksig paar.
Het waas Merieke en hae hoot Lewieke,
Hae waas einen ald-huzaar.
As zeej dan same aan ’t praote kwame
Euver waat ’t laeve had gebrach,
Dach hae tevreje, wie hae lang geleje
Taege zien Merieke had gezag:

Gerard Krekelberg

Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt.

Over ’t malse korenveld, ’t lied des leeuw’riks klinkt.

Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord.

Waar de brede stroom der Maas, statig zeewaarts vloeit.

Weelderig sappig veldgewas, kost’lijk groeit en bloeit.

Bloemengaard en beemd en bos, overheerlijk gloort.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord.

Waar der vad’ren schone taal klinkt met held’re kracht.

Waar men kloek en fier van aard, vreemde praal veracht.

Eigen zegen, eigen schoon. ’t hart des volks bekoort.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord.

Gerard Krekelberg