’t Saldaotepekske

van Marieke van Venlo 1939

Örges in Braobant, ‘k had net de wach,
haet mich de pos ein pekske gebrach.
Ein pekske oèt Venlo! Iers heb ik gesprònge,
toen, Jocus ter ièr, kukeleku gezònge.
“t Waas alles beejein eine hiele kwak,
door ein Venloosch maedje ingepak.

Wie ik det loos, bin ik stil gewaore,
en is mich de taai op de tong bevraore.
Ik keek nog ens nao al die geschinke,
en meus ut meis aan det maedje dinke.
Ein Venloosch maedje! . . . en ik, gans allein,
de kamer woord mich inens te klein!

Ik ging nao boète, in waer en wind,
en dach allein aan de Venloosch kind.
Ik keek nao de sterre en de maon,
en zoog allein maar det maedje staon.
Toen bin ik op mien krib gekraope,
en heb, veur ’t iers, neet kunne slaope.

Zoë geit det nòw al dage lank,
mien hert duit pien, mien hert is krank.
Ik keek niet mièr un nao drinke of aete,
ik kan det maedje neet vergaete!
Vandaag zag de dokte: ,,’t hert is gescheurd’’,
had geej mich toch auk det maedje meigesteurd!