Gedichte beej ’n aafscheid.
Ik heb ‘t laeve leef gehad.
Óg allemaol aevezier.
Gaer waas ik nog heej gebleve,
maar jaomergenóg, ’t meugde neet mier.
Wannier d’r emes aan mich dink,
dan zónder vuuel verdreet.
Bedink, ’t laeve is maar kort,
dus miene wins is: geneet
Hiel verdretig maar dankbaar veur al ’t goje
wat hae/zeej ós gegaeve haet, hebbe weej aafscheid
mótte neme van miene leve man, pap en opa / mien
leef vrouw, mam en oma………..
En as ik doeëd bin, treur dan neet,
ik bin neet ech doeëd mós se weite.
’t Is mien lief det ik achterleet.
Ik bin pas ech doeëd as dich mich bis vergaete.
Óndanks, det weej good beseffe det weej um/eur lang in
ós midde meugde hebbe, mótte weej noow mit verdreet en
respect, toch nog ónverwach aafscheid neme van miene
zörgsame man, ózze zörgsame pap, schoeënvader, opa-
mien zörgsame vrouw, ós zörgsame moder, schoeënmoder,
oma.
Hiel gewoeën, hiel bezónder,
Gewoeën ‘ne hiel bezóndere mins
Ik heb ’t laeve leef, ik heb ’t noeëts verzwege
’t wónder van ’t bewaege, de vreugde um ’t bestaon
En velt ’t dook dan dich, nog effe op ’t laeve
’n letste glaas geheve, ik had ’t laeve leef.
Herinner mich neet in sómbere daag
Herinner mich in straolende zón
Wie ik waas wie ik alles nog kós.
Dien vader blief dien vader, diene man blief diene man.
Zoeë eige en vertrouwd, dich wils um nog neet misse
umdet se van um hils, maar ens dan kump d’n daag
dan mós se um laote gaon, dien verstand zaet det ’t good is,
maar in dien ouge blink ein traon.
Zoeë wie ‘ne boeët hiel langsaam
achter de horizón verdwient
zoeë hebbe weej ’t letste jaor
stap veur stap
aafscheid van dich mótte neme
Wat blief zien schoeëne herinneringe
En noow nog maar allein
’t lief los laote.
De leefste en de kinder laote gaon
Allein nog maar ’t sterke leech
’t roeëje, ’t zuvere van de late zón
te zeen, te volge en de eige waeg te gaon
’t woort, ’t waas, ’t Is gedaon.
Wat waas hae/zeej sterk en werksaam
Wat haet hae/zeej veur ós klaor gestaon
Zien zörg/ Eur zörg zulle weej noeëts vergaete
van zien/eur verdreet allein ’t töpke weite
Sterk en en met mood droog hae/zeej zien/eur lot.
Wies ’t aafscheid van ós, ’t welkóm beej God
’t letste bietje is noow op
Vuuel waas d’r te verdeure
’t kerske is noow opgebrand
Gedouf zien alle veure.
Doeëd:
Ik weit wie schouw ik waas as kind,
Wat heb ik ‘m geknepe
Hae waas miene vijand), noow miene vrind
Noow heb ik um begrepe.
(van Toeën Hermans)
Weej zegge vuuel te gauw ’t is veurbeej,
Allein dien lief is weggenaome,
neet wae se waas
en ouk neet wat se zags.
Noeëts knoterend, noeëts vraogend
zien/eur laste in stilte doorstaond
zien /eur hand hebbe veur ós gewerk
zien/eur hert haet veur ós geklop
zien/eur ouge hebbe ós wies ’t lets gezóch.
Meujig gings dich door, alzelaeve weer.
Wies ’t letste moment, ’t woel nimmier.
As niks mier vanzelfspraekend is
As idderen daag veult as ’n gemis
As dich in dien bewaeging beperk bis
As dich gen zelfstandigheid mier kins
As liefelik alles dich wuurt óntnaome
As d’n tied van aafscheid gekómme is
As dich oetintelik de stried opguuefs
Bliek det AS gewónne haet.
“ ’t Book is geslaote, weej zulle zienen humor misse.”
Nao ’n laeve van hard werke, de zörg veur zien/eur gezin,
haet nao ‘nen tied van aafnemende gezóndheid, aafscheid van ós
mótte neme, miene leve man/mien leve vrouw, ózze zörgsame
pap/ós zörgsame mam, gruuetse opa/oma en euvergroeëtvader /
euvergroeëtmoder
Weej dachte det ’t middaag waas,
maar inens veel de nach.
’n Moder/‘n Vader sterf altied te vruug
al wuurt zeej/hae nog zoeë ald.
Dich haops det God eur/um spare zal
umdets dich van um/eur hils.
Maar as de daag gaon niepe,
Zeej/hae krank wuurt en meug
dan baejs dich det God eur/um haole zal
umdets dich van eur/um hils.
De zón scheen
de veugel flote
de blome bleujde
en toen woort ’t stil
As ik doeëd gaon
haop ik des dich d’r beej bis
det ik dich aankiek
des dich mich aankieks
det ik dien hand veul
dan zal ik röstig doeëd gaon
dan hoof nemes verdretig te zien
dan bin ik gelökkig
(Remco Campert)
Dien hand hebbe veur ós gewerk
Dien hert veur ós geklop
Dien ouge hebbe ós wies ’t lets gezóch
Dien leefde veur ós stónd baovenaan
Weej mótte acceptere um zónder dich ….
…..wiejer te gaon.
As ’n oelig veugelke zoeë tier
vloog zeej lanksaam neer
meug gestreje maar toch neet allein
gings dich zaachjes van ós haer
Ein moder um gruuets op te zien
Ein schoeënmoder um leef te hebbe
Ein oma um van te halde
Dankbaar, veur alles wat geej veur ós heb beteikend,
Mótte weej óg wies groeët verdreet meideile, det
in ’t beejzien van ós is weggegaon, ós leef mam,
schoeënmoder en oma
Vuuel fijne herinneringe
Veurgood oet ós midde
Veur altied in ós hert!
“De veurstelling is aafgeloupe, de hertelike groete aan idderein”
….., Weej hebbe van dich genaote en ’t waas ’n ier um op de ierste rang te zitte.
’ n Laeve van lache, werke, zinge, reize, trekbuul speule, bakke, aete
Leefdevol en met ’n ruum hert. ’n Laeve vol laeve
Op …. is in ’t beejzien van zien/eur femielie euverleje.
Dao allein kint bliedschap woeëne
dao allein is ’t laeve good.
Wao me stil en óngedwónge
alles ónderein duit.
(citaat oet poëziealbum van Trudy, 20-4-1955)
Dien vader/moder blief dien vader/moder, zoeë eige
Dich wils um/eur neet gaer misse,
umdets dich van um/eur hils.
Aevel ens kump dan d’n daag
des dich um/eur mós laote gaon.
Dien verstand zaet det ’t good is,
aevel in dien ouge blink ein traon.
Ik zeen dien hand veur mich ligge
ens zoeë hendig, noow zoeë stil
doezend dinger, doezend zake
die ik noow inens nog weite wil
Ik wil met dich praote, dich hure vertelle
Ik weit ’t kint neet mier
In mien gedachte zals dich altied beej mich blieve
Ik zal dich misse, idderen daag weer.