Piet Stroeken 1944 Vught
Och wie einzaam bin ik en verlaote,
neemus kint mich of wit wae ik bin.
Ik loup door het land en langs straote,
’k zoel gaer zinge maar ’k weit gen begin.
In mien hert kriet ein leedje van leefde,
van verlange nao wat ik bemin,
oèt de plaats wao ik ens bin verdreve,
oèt de stad wao ik idderein kin.
In de aouvend allein in gedachte,
is ’t duuster, mienen beste vrind,
dan dink ik in dònkere nachte,
aan mien vrouw en mien hoès en mien kind.
En dan huur ik verlaore in traone,
weer ein stum die van Venlo zink,
oèt de plaats wao ik ens bin gebaore,
wao de hand van mien mooder,
de hand van mien mooder wink.