Frans Boermans
Wie de huzare nog in Venlo ware
Woeënde dao ein knappe maag.
As die soldaote, reje door de straote
Op dae schoeëne schölkskes-daag,
Dan stónd Merieke aan de deur te kièke,
Kleurde wie ein klaproeës in de zón.
Det is de ware, dachte die huzare
En dan zóng ’t ganse escadrón:
Refrein:
Aoh Merieke, leve schat
Allermoeiste maedje van de ganse stad
Zek mich as te van mich hils
Of des dich vanaovend met mich wandele wils.
As de klok sleit zeve slaeg,
Staon ik op ’t tumpke van de Pónniewaeg.
Ik bring dich ein buuske blome mei
Geplök op de Piottewei.
Ik bring dich ein buuske blome mei
Geplök op de Piottewei.
Wie die huzare weggetrokke ware
Woeënde heej ein joeksig paar.
Het waas Merieke en hae hoot Lewieke,
Hae waas einen ald-huzaar.
As zeej dan same aan ’t praote kwame
Euver waat ’t laeve had gebrach,
Dach hae tevreje, wie hae lang geleje
Taege zien Merieke had gezag: