Karel Haanen oèt 1944
Venlo, wao ik bin gebaore,
Venlo, wao mien weeg ens stónd,
Wao ik doorbrach mien jónge jaore,
En vuuël vrindschap /óndervónd.
Venlo, dich Martinusveste,
Stad van Flujas en zien vrouw,
Venlo, stad mien allerbeste,
Zoëlang ik laef blief ik dich trouw.
Elke iëuw oèt dien verleeje,
– want dich bis al iëuwe ald –
Zaet mich, wie`s dich hebs gestreeje
Veur dien ièr en dien behald.
Kôste heej verscheije straote,
Of dien paorte, of de wal,
Kôste zeej mich maar ens praote,
Van beleg en euverval.
Neum me dich de letste tieje
Neet ut stedje van plezeer?
Men`ge stad die mier kan beeje
Kiek met aafguns op dich neer.
Toch kins te auk d`n erns van `t laeve,
`t is neet altièd joeks en lol:
In den noëd wits dich te gaeve,
Môt `t zien, mit handevol !
Leets dich zeen neet tal van jaore,
Dienen trouw aan ôs vorstin?
Is dich auk neet aangebaore,
Diene deepe godsdienszin?
Dao allein kins dich beej winne,
Dét toch mak dich hech en sterk.
Trouw aan God en Keuniginne,
Trouw aan Vaderland en Kerk.
Och, mien Venlo, hald dien zede,
Hald dien taal altièd in ièr,
Want det zien gen kleinighede,
En ze teikene dich zoë zièr.
Zörg det die neet gaon verlaore,
In gen doèzend jaor misschien.
Dan blief ik mit trots verklaore,
Eine echte Venlonaer te zien!