Marieke van Venlo 1948
Van alle maedjes die ik kin,
is Doortje nummer ein.
Ein bruudje, ech nao miene zin,
zoë fris as ‘ne fontein!
‘t is ein kind mit gölle lach,
en fleurig, slanke lien.
Ik druim van Doortje, daag en nach,
mien kleine keuningin!
Twië uigskes as van diamant,
zoë straolend en zoë klaor.
Ein kersemuulke, ech frappant,
as Amor’s pielebaog.
De wenkskes roaze, de krölkes blònd,
zien ganse waeze net,
dit maedje . . . eine sòkkerklònt,
is Doortje zien portret!
Waat is ein ruuëske zònder geur?
De hemel zònder blauw?
Waat is ein kechelke zònder veur?
Ein menke zònder vrouw?
Ik bin verleef van kop tot tiën,
ik veul mich zoè allein.
En altièd, as ik Doortje zeen,
zing ik veur um dit refrein:
Refrein:
Do-Do-Do-Doortje, aardig Floortje,
mit dien amandelzeut gezich,
mit dien figuurke en postuurke,
biste precies de vrouw veur mich!
Do-Do-Do-Doortje, laot dich kösse,
gluif maar gerös, det ik det kan!
Veur Dich allein mien hertje brand,
en blusse . . . kump niks van!