F. Janssen
Vanoet Steyl kwaam Tante Góndje
Nao de stad -’t is ierlik waor-
Gans te voot. ’n Kemmelkundje
Waas ze nog mit tachtig jaor.
Ziejen bloès en golde ketting,
Kepothudje op de kop,
Kallebeske, zwarte haasse.
Jao, ze stónd d’r kranig op!
’n Parapluu veur raegenbuuje
Noom me door de bank neet mei.
En van eine raegenmantel
Had me toen nog gen bezei.
Och waat waas d’r vuuël te kièke,
En zoeë schoeën, det mót gezag.
Wie ’t dan ouk begós te siebele,
Had ze det gaar neet venvach.
Maar kordaat sloog Tante Góndje,
Zich de rok euver de kop.
Want det waas zoeë eur gewuuënte,
Maar heej veel det dalik op.
Zó’n paar jónges kwame naeve,
Zeker van de schoeël, wat laat,
Keke lachend, repe plaogend:
“Vrouw, dien vötje det wuuërt naat!”
Maar slaagvaerdig zag ós oudje:
“Och, mien vötje naat, det maag!
’t Is ald, jóng, maar mien hudje,
Det heb ik pas viertieën daag!”